پیش از شکایت از تو سپاسگزارم.
اما دل بی قرار من این روزها سخت آزرده است.
خدایا...
چه بر سر این نسل آریایی آمده که امروز از آن همه شجاعت و دلیری و سخاوتی که تاریخ از وصف آن عاجز بود,تنها ناآگاهیو چشم پوشی و باورهای غلط برجای مانده!
خدایا...
تو میدانی که ایران من سربلندترینِ تاریخی بود که جز ننگ در دل صفحاتش نداشت.اما امروز چه بر سر این ایران آمده که مردمش با پرتاب ماهواره ای به دل کهکشان به اندازه ای خوشحال میشوند که فراموش میکند و از یاد میبرد که کمی آنطرف تر,در همسایگی آنها, کسی زندگی میکند که از فقر حتی نمیداند ماهواره چیست و بی خبر از هر کهکشانی تنها به دنبال راهی برای سیر شدن میگردد.
خدایا...
در عجبم از مردمی که هرروز دلسوزی خود را نسبت به اروپاییانِ بیچاره(!) ابراز میکنند و بحالشان افسوس میخورند ولی نمیدانند در وضعیتی بدتر از ریاضت اقتصادی به سر میبرند. تورم بیش از 100 درصد را به 16 درصد کاهش میدهند و از ذوق این افتخار ملی, شب را با خانواده به شادی سر میکنند.
خدایا...
از تو سپاسگزارم که به من عقل دادی تا فکر کنم.تا باور نکنم.تا سکوت نکنم.
خدایا...
غبطه میخورم به حال مردمان اروپا. چرا که آنها هرچند در وضعیتی سخت و دشوار به سر میبرند اما آزادی فکر و کلام خود را حفظ میکنند و نمیگذارند به خاطر بی کفایتی دولتشان, مردم مجازات شوند.
خدایا...
به مردم ما آگاهی ببخش. آگاهی که با آن در مقابل خروارها حرف بی مدرک بایستند و اجازه ندهند که هرکسی با چند کلمه ی امیدبخش و تحریک کننده غرور ملی(!) و قطعا, کاذب, آنها را فریب دهد...
خدایا...
منو ببخش که ترسوتر از آنم که فریادم را بلندتر سر دهم.خدایا,همراهی نمی بینم!!!
خدایا...
تا کی به بهانه ی وحدت ملی سکوت؟!!تا کی به خاطر پایبندی به نظام فریب خوردن؟!!تاکی...؟
خدایا...به داد ما برس...
